dalej i dalej na paraboli czasu wznoszę się, aby za chwilę opaść na dno

Wczoraj na lekcji nauczycielka zaczęła dopytywać moją koleżankę czy na pewno się dobrze odżywia, bo tak schudła ostatnio i taka rozkojarzona jest, to może z niedożywienia organizmu...znacie pewnie to uczucie, kiedy ktoś inny je jak oszalały, a i tak pytają się go czy schudnął podczas gdy Wy czujecie od kilku godzin burczenie w brzuchu, a i tak nikt nie zauważa Waszych starań? Chujowe, tyle powiem. Poczułam wtedy czego tak naprawdę chcę w życiu - właśnie tego, żeby ludzie pytali się mnie czy wszystko w porządku bo schudłam, zmarniałam. Nie, nie troski i zainteresowania tylko takiej chudości, że przykuwa uwagę i zmusza do skomentowania tego. Nieprzyzwoitej i prowokacyjnej chudości. Ale, że ja to ja to zamiast odmówić sobie obiadu, kolacji i w ogóle wszystkiego przez najbliższy rok dopóki nie osiągnę tego celu zaliczyłam wieczorny napad. Drugi dzień pod rząd. Gardzę sobą.
Rano zmusiłam się do wagi. Chciałaś wpierdalać to teraz cierp. Nogi się pode mną uginały, ręce bezwiednie zasłaniały oczy, a waga szczerzyła zęby niczym najgorsze narzędzie tortur. Zimna, suka. Niepewnie spoglądam na jej wynik, a tam? 54,4. Wchodzę jeszcze raz, i raz i przesuwam w inne miejsce. Wciąż to samo. 54,4. Łzy szczęścia są mniej słone, niż łzy smutku.

Dziś jak się uda to dzień płynny, ale jako że najbliższe 12 godzin zapowiadają się na nauce biochemii to nie wiem czy dam radę... spróbuję. Czekam już na święta, żeby mieć chwilę wytchnienia i pokomentować u Was. Już nie długo! :* Trzymajcie się :*