na pewno czułeś kiedyś wielki strach, że oto mija twój najlepszy czas

Miałam zrobić wszystko by 28 grudnia zobaczyć na wadze maksymalnie 54,5 kg prawda? No i zrobiłam, ale wszystko, żeby go nie zobaczyć. Tym też sposobem w święta przybyło mi tysiąc dwieście gram. Tysiąc dwieście. Ja pierdole. 

Nie szukam wymówek, nie użalam się, pochłonęły mnie czeluście jedzenia i tyle. Biorę się ostro do pracy, bo   zaglądając na starego bloga, uświadomiłam sobie, że od pół roku tkwię w miejscu i jak tylko o tym pomyślę to mnie po prostu roznosi wewnątrz. W pół roku tracąc tygodniowo marne pół kilograma byłabym w stanie zrzucić 12 kilogramów. Byłabym w stanie ważyć teraz 43 kilogramy. Ja pierdole x2.

Lada moment nowy rok, czas leci jak opętany, kolejne 365 dni mija, a ja tylko czekam. Czekam, aż nadejdzie w końcu taki rok gdzie usiądę w te ostatnie dni i z uśmiechem przypomnę sobie wszystko co się wydarzyło. Znowu czuję jakbym miała duszę piećdziesięciolatki, która przeżyła już wszystko i nie ma prawda do odrobiny radości. I wcale nie jest mi z tym dobrze. Nowy rok otoczony jest zawsze takim obłokiem naiwności, wszyscy myślą, że zmiana cyferki w dacie zmieni ich samych, że nagle rzucą nałogi, zaczną być punktualni, znajdą miłość, spełnią marzenia. Nic nie przychodzi samo, każdy sukces musi być splamiony potem i krwią, dlatego ja w 2013 będę walczyć. Jak nigdy.